شب اول که امام زاده ی روستای باغان محل اسکانمان بود برای نماز جماعت به مسجدش رفتیم.با شوق این که نمازمان شکسته است

وارد شدیم که ناگهان امام جماعت میکروفن را به دست گرفت وگفت:خوب بچه های عزیز ما هنوز دیوار های شهر را می بینیم و از حد ترخص نگذشته ایم،پس نمازمان...

بد جور حالمان گرفته شد.

نماز که تمام شد پیرمردی که از اهالی روستا بود و ابایی را به پیشنماز داده بود آمد جلویش نشست

و طوری با نگاهش به او نظر کرد که شیر فهم شد و فوری ابا را درآورد و گفت:حاج آقا بفرمایید.دست شما درد نکند.

ــ قابل ندارد.

ــ صاحبش قابل داره.

ــ ببخشید ها !!! این ابا مال خودمه، شخصیه ، اگه مال مسجد بود بهتون می دادم ببرید.!!!

آن ها¹ را،راه مقصد می برد

و ما را مقصد،راه.

زمزمه ام وقتی خسته،کوفته،داغون،له،دردمند و کلا بیچاره در راه پیاده روی به مشهد بودیم خطاب به خودش:

حاجت روایم کن دگر پایی ندارم

ما را دعا کن من دگر نایی ندارم

ازبس که خوبی تا سحر از خوبی هایت

می خوانم و از دست تو خوابی ندارم

راهم بده در عشق خود ای شاه خوبان

من جز حریم پاک تو جایی ندارم