امروز روز دوم سفر پیاده است.خوشبختانه امروز هم مانند دیروز گذاشتند تا ساعت نه بخوابیم

و اصلا ما را ساعت سه و نیم بیدار نکردند.تازه صبحانه ی مفصلی هم خوردیم،و بعد راه افتادیم.

خدا را شکر اصلا داخل کفش هایم سنگ و میخ و خاک و از این قبیل نرفت.حتی شاید باورتان نشود که پاهایم یک آبله هم نزد.

ماشین آب هم که زود به زود می ایستاد. اصلا هم نگران نبودی چون اگر هم عقب می ماندی،ماشین عقب مانده بر بود که سوار می کردت و می بردت جلو کاروان.

اصلا هم عرق جوش نمی زدی از بس که هوا خوب بود. وقتی که حاجتی برایت پیش می آمد،با آفتابه ی پر از آبی که بلافاصله در اختیارت می گذاشتند حاجت روا می شدی.

خلاصه کلا در رفاه بودیم.

اما اصلا نباید اینگونه باشد که

ما سفر پیاده می رویم که در سختی باشیم. ولی این جوری که شما مارا در رفاه می برید اصلا ثوابی ندارد که.

فکر کنم شنبه بود یا جمعه،که یکی از دوستان بهم زنگ زد وگفت که سوژه ای داغ برای نوشتن دارم آن هم این بود که عکسی از امام خمینی که از همه بیشتر دوست داری رو بگذاری تو وبلاگت ومطلبی درباره اش بنویسی.
من هم هر چقدر فکر کردم هیچ عکسی را زیباتر و دوست داشتنی تر از این عکس که می خواهم به شما نشون بدم،پیدا نکردم.
هر وقت من این عکس امام رو می بینم،می خوام که مال خودم باشه و غرق شادی می شم اگه کسی این عکس رو به من هدیه بده. 
آن عکس (اینه).